Doarpen

Ealsum is in terpdoarp, dat ynsletten yn beammen, noardlik fan Dokkum leit. Eartiids hie Ealsum in frij grut doarpsgebiet dat oan it buorskip Sibrandahûs by Wetsens (net it doarp westlik fan Dokkum) rûn en dêr ’t ek it noardlike part fan Dokkum by hearde. It stasjon fan de “Noord Friesche Lokaal Spoorweg” stie net yn Dokkum, mar yn Ealsum. Ek de Kristlike kweekskoalle stie yn dit doarpsgebiet.

Oan de gemeentlike weryndieling ta hie Ealsum hast 400 ynwenners. Ealsum is in sprekkend foarbyld fan in radiale terp dy’t foar it grutste part ôfgroeven is. Der binne argeologyske fynsten dien. De belangryksten binne in gouden ring mei reade stien, in mantelspjelde (fûn op in skelet) fan brûns, fersierd mei sierlike stientsjes en in gurdlefersiering fan brûnsblik, alles út ’e Merovingyske perioade, de 7e ieu. De tsjerke stiet op in nochal heech oerbliuwsel fan de terp, krekt op ‘e krún te pronk, wylst oan de eastlike kant ek noch in lyts buorskip te finen is fan in pear wenten op terpnivo. It oare part fan de rûne terp is ôfgroeven en de fierdere bebouwing fan huzen en monumintale pleatsen stiet kreas oan de bûtekant fan de ringwei, benammen oan it súdeastlike treddepart.

Ealsum wie oer it wetter mei de Ealsumer Feart yn noardlike rjochting ûntsletten nei de Peazens en yn súdlike rjochting nei Dokkum. Oan ’e feart is ek noch bebouwing. Nei de stêd ta wie der al lange tiid in ferbining oer de dyk. De romaanske doarpstsjerke, wijd oan de Hillige Anna, datearret út likernôch 1200. It nochal lange, ynspringende koar mei in healrûne apsis is fan wat letter yn ’e tiid, om en by healwei de13e ieu. De koarsluting hat twa kolonetten en in bôgefries fan dowe- en bakstien. Oan de binnekant lit de abdis brede sparnissen en oansettings fan in oerwulving sjen. De westgevel en it neoklassistyske tuorke binne fan 1843, mar binne om 1600 hinne feroare en ferfongen. De klok, getten yn 1440 troch Butendiic, hat twa reliëfs mei de ôfbylding fan Maria.

Abbegea is in terpdoarp, dat yn ’e Midsieuwen ûntstien is. It doarp wie oer it wetter goed ûntsletten. De Abbegeaster Opfeart ferbûn it doarp mei de Boalserter Sylfeart. Oer lân wie it minder goed te berikken. Nei de dykebou kaam Abbegea noardlik fan de Himdyk te lizzen. Op de gritenijkaart yn de Schotanusatlas (1716) fine we gjin inkele dyk of paad. Wol is sichtber dat der bûten de lytse tsjerkebuorren in tal buerten en staten yn it bûtengebied fan it doarp lizze; ek oan ’e noardkant fan de Wymerts of Boalserterfeart.

Yn de “Tegenwoordige Staat van Friesland” (1788) wurdt dat befêstige: een dorp van middelbaaren omtrek (…). Hetzelve ligt ten westen van Oosthem en nader aan den Hemdyk. De kerk deezes Dorps pronkt insgelyks met een fraai Orgel. Weleer had men hier verscheiden Adelyke Staten, met naame Attema, Sytinga, en Bonninga in het buurtje de Morra, naar ’t welk ook een watertje ten Noorden des dorps, waaronder de Bolswerdervaart naar de Nieuwezyl loopt, den naam van Morra- of Morwieltje draagt. In de buurt, die niet groot is, en de Abbegaster-Ryge genaamd wordt, lagen oudtyds Wigmana en Heeringa, en in de Oosterbuuren Bangama.

De Abbegasterrige en Oosterburen binne ek noardlik fan de feart oanjûn op de kaart yn de Eekhoff-atlas (1851). By it buorskip Abbegeasterketting leit in draai oer de feart.

De kearn fan de tsjerke, fan âlds wijd oan Sint Gertrudis, is noch midsieusk, mar it gebou mei in trijekantige sluting is yn 1809 hielendal ommitsele. Nei alle gedachten hat de toer yn dat jier in houten boppebou krigen. Yn ’e toer hinget in klok dy’t yn 1647 getten is troch Jacob Noordmans.

De trochgeande dyk rint no strak om de súdwestlike flank hinne. De tsjerkebuorren oan de oare kant hat in fariearre bebouwing, wêryn de eardere skoalle, it skoallehûs of pastorije en boarger- en arbeiderswenten mekoar ôfwikselje. Noardlik fan de âlde kearn binne de nije skoalle en resint in nijbouwyk oan ’e westkant fan de opfeart ta stân kommen.

Achlum is in terpdoarp mei in bysûndere foarm. De ferneamde Slachtedyk rint súdlik om de âlde kearn hinne, wylst de Achlumerfeart der nei it noarden ta by lâns rint. Yn ’e midden leit it iepen, ôfgroeven part fan de terp dat tsjintwurdich as in rom bemjitten keatsfjild brûkt wurdt. Op it súdlike part fan de hege terp stiet de midsieuske tsjerke mei diakenijwenten en pastorije en westlik dêrfan de saneamde kleasterpleats, in monumintale kop-hals-romppleats út de 18e ieu.

Mear nei it noarden ta fynt men yn in libbendich ritme benammen 19e-ieuske bebouwing by de feart lâns, wêrby’t de bysûndere dakpannen opfalle. Dit binne de read of blau glazuere Lucas IJsbrandpannen mei in laaifoarmich patroan, ûntwikkele yn Makkum en op it panwurk yn Achlum neimakke yn de tiid om 1900 hinne. By de feart stiet tusken de skildereftige bebouwing yn de karakteristike eardere doarpsherberch. Oan ’e westkant fan de doarpskom is wat bedriuwichheid te finen en de doarpsútwreidingen ha nei de oarloch mei namme yn it easten, oan de oare kant fan de Hitzumerweg, har beslach fûn.

De herfoarme tsjerke stiet op it hege part fan it oerbliuwsel fan de terp. It gebou is oarspronklik 12e-ieusk; de spoaren fan romaanske bôgen en tichtsetten finsterkes binne noch te sjen yn stikken muorrewurk fan dowestien, foaral oan de noardkant. Der sit in fraai reliëf (sûnder holle) fan rôze Bremer sânstien út de 14e ieu yn it muorrewurk. De toer datearret út de 15e ieu en de houten bekroaning mei in spitske is fan 1789. Ynwindich hat de tsjerke in geve protestantske ynrjochting mei meubilêr út it begjin fan de17e ieu. Tsjin de bûtekant fan de súdlike muorre oan stiet in plaat ta oantinken oan Ulbe Piers Draisma, in boer dy’t yn 1811 de “eerste onderlinge brandwaarborg van Friesland” oprjochte hat.

Eastlik fan Achlum stiet oan de noardkant fan de Slachtedyk op in omgrêfte terrein Groot Deersum, no in 18e-ieuske pleats, mar yn eardere tiden in state, wer ‘t de stinzepoarte fan noch boppe de grêft stiet. De ienichste yn Fryslân mei in trepgevel.

Akkrum is yn de betide Midsieuwen as terpdoarp ûntstien. Omdat it geunstich lei oan de súdlike wâl fan de âlde, meänderjende wetterloop de Boarn koe it doarp him foarspoedich ûntwikkelje.

Doe ‘t der yn de 19e ieu goede wegen- en spoarferbinings kamen, koe Akkrum de haadplakfunksje fan de gemeente Utingeradiel oernimme fan it minder geunstich lizzende Aldeboarn. De Oeriselskestrjitwei kaam as rykswei yn 1827-1828 klear en yn 1868 waard it spoar oanlein. It wie al earder in passaazjeplak foar it ferkear: “Akkrum is een vermaaklyk Dorp, dewyl alles, wat te paarde of met rydtuig van Leeuwarden naar ‘t Heerenveen en verder wil, hier door zynen weg moet neemen”, waard oan it ein fan de 18e ieu skreaun. Wilens hie it doarp him fan de terphichte ôf by it wetter en de Slachtedyk lâns ûntjûn as streekdoarp. It streekdoarp bûcht him mei de wetterloop fan de Boarn ta in elegante haadstruktuer. Fan west nei east litte de Ljouwerterdyk, it Heechein, de Buorren, de Kanadeeskestrjitte en fierderop de Boarnsterdyk ek in oangename ôfwikseling sjen fan sletten bebouwing en iepen romten. Yn de 19e ieu rekke de streek oan beide kanten alhiel beboud. Om 1900 hinne wie Akkrum yn it easten fêstgroeid oan it buordoarpke Nes. De earste doarpsútwreidings yn de 20e ieu fûnen dêr plak. Bgl. sa as it folksbuertsje mei tún-stedsk karakter fan De Túntsjes en De Stripe út 1919.

Nei de oarloch krige it wenwykje yn it súdeasten, efter it stasjon, stâl en doe waard begûn mei de wenningbou yn de súdlike strook. De yn 1949 yn tradisjonalistyske Delftse Schooltrant ûntwikkele Sinnebuorren krige de karakteristyk fan de optimistyske weropbou. Dêrnei binne yn de sechstiger jierren efter de Boarnsterdyk tusken Akkrum en it âlde Nes wenstrjitten oanlein. Dit diel fan it doarp is troch Rijksweg N32, letter ferdûbele ta autosneldyk A32, min ofte mear fan Akkrum ôfsnien. Fan it begjin fan de santiger jierren ôf hat de wyk noardlik fan de Boarn him ûntjûn en oan it ein fan de 20e ieu is de omfangrike wetterwyk Boarnstee noardlik fan Akkrum yn it lânskip oanlein. De herfoarme tsjerke stiet yn ‘e midden fan it doarp op in earder rom en heech lizzend hôf. De ynbannige sealtsjerke is yn 1759 boud ta ferfanging fan it midsieuske godshûs. De toer, ferdield yn trije fjilden en in ynsnuorre spits is yn 1882 oplutsen. De tsjerke hat meubilêr út de 17e en 18e ieu en yn fjouwer grutte rûnbôgefinsters sitte brânskildere finsters mei wapens út 1760-1762, dy ‘t yn 1940 rekonstruearre binne. Hjir skean tsjinoer stiet de meniste tsjerke, wol wat bûten de roailine, mar dat wurdt kompensearre mei in opfallend neoklassisistysk front mei in doryske yngongspartij en in sjarmante koepeltoer. It is ien fan de earste tsjerken yn dizze styl yn Fryslân en boud troch oannimmer Jacob Romein, dy ‘t frij wis syn soan Thomas Romein it ûntwerp meitsje liet.

Westlik fan de herfoarme tsjerke stiet efter in romme tún it tehûs foar frijgeselle dames en widdowen “Welgelegen”. S. Hoekstra makke yn 1924 it ûntwerp yn ekspresjonistyske styl wêrby ‘t foaral de middenpartij tusken de wat knierjende fleugels mei de rizige kape opfalt. It tehûs stiet op it terrein dêr ‘t fanâlds in bûten mei in besûndere tún stie. It prachtige achtkantige túnhûs mei koepeldak út de 18e ieu oan it Heechein is dêrfan bewarre bleaun. In besûndere tún is no te finen oan de Ljouwerterdyk; it is in lânskiplike tún fan Gabe Westra om it yn 1901 troch gemeente-arsjitekt F.H. Hoekstra yn in tige dekorative styl ûntwurpen Coopersburg hinne. Coopersburg is in tehûs fan 22 keamerswenningen, dy ‘t stik foar stik in tutegeveltsje krigen. De wenninkjes wienen bedoeld foar de minder fermogende Akkrumer âlderein. De út dit doarp ôfkomstige Folkert Kuipers (Cooper) stichte it tehûs nei ‘t hy yn Amearika in fortún makke hie. Kuipers hat foar himsels en syn frou in mausoleum oprjochtsje litten, yn 1906 útfierd nei in ûntwerp fan J.H. Schröder yn de Sezession-fariant fan de Jugendstil. Njonken de yngongspartij stean pleuranten en dêrboppe de portretmedaillons fan Cooper en syn frou.

Eagmaryp is in doarp oan de feart en ien fan de doarpen yn de Lege Wâlden, de leechlizzende streek súdeastlik fan de Snitser Mar mei syn puollen. It doarp is yn de 12e ieu ûntstien en de huzen, foaral de pleatsen wienen allinne mar te berikken oer it wetter. Krekt yn de twadde helte fan de 19e ieu kaam dêr in dyk.

De Tegenwoordige Staat van Friesland hat it yn 1788 benammen oer Agge Donia, dy ‘t fan syn stins yn Eagmaryp út om 1460 hinne de wide omjouwing yn ‘e macht hie en hiele doarpen brânskatte. Wol wurdt deryn meld: “Akmarijp, gelegen in de Zuidwestelyksten hoek der Grieteny, was voor dezen vrij aanzienlyk, doch nu van een ‘kleinen omtrek’.” En: “Men ziet hier nog everig een oud Kerkhof van de Pastory van St.Jansga.”

It âlde tsjerkhôf is ek yntekene op sawol de gritenijkaart yn de atlas fan Schotanus (1718) as yn de atlas fan Eekhoff (1849), yn de lêste krekt noardlik fan de boerepleatsen Molla en Unia. It lettere tsjerkhôf leit mear nei it noarden ta. Op de Schotanuskaart stiet op dat plak noch in tsjerke yntekene. Yn jannewaris 1844 waard de ôfbraak fan de doarpstoer oanbestege en tagelyk moasten in klokkehûs en yn it buordoarp Terkaple in nije skoalle mei skoallehûs boud wurde. Krapoan 40 jier letter (1881) waard it bouwen fan in nije skoalle mei skoallehûs yn Eagmaryp oanbestege.

It tsjerkhôf mei dêromhinne in tichte seame fan beammen, hat in izeren tagongsstek út likernôch 1880 mei deadssymboalen. De klokkestoel mei helmdak is wyt skildere en draacht in liedklok, dy ‘t yn 1545 getten is troch Johan ter Steghe. By de brêge oer de Agge Douwes- of Lange Sleat foarmje groepkes huzen oan wjerskanten fan de dyk in buorrentsje. Fierder nei it suden ta stean boerepleatsen, fraai útline en hast allegearre oan de westkant. Oan dy kant kronkelt de feart efter de bebouwing. De measte pleatsen binne foarse en faak monumintale, ein 19e-ieuske stjelpen. Fuort njonken it tsjerkhôf stiet in kop-romppleats mei molkenkelder út it lêst fan de 19e ieu.

Aldeboarn is yn de iere Midsieuwen op de súdlike wâlskant fan de rivier de Boarn as in agrarysk doarp ûntstien. It is te tankjen oan de lizzing oan de belangrike wetterferbining en in grut efterlân, dat it doarp him om 1200 hinne al ûntjaan koe ta in oerslachplak foar alderhande guod. Op dit gaadlike plak festigen har ambachtslju en nearingdwaanden. Aldeboarn, foar it earst meld yn 1230, hie al gau in differinsearre maatskiplike struktuer wêrtroch it ta hannels- en bestjoerssintrum útgroeide. Yn de Midsieuwen wie it in tsjerklik sintrum foar in grut gebiet. It wie lange tiid it haadplak fan de gritenij.

Oan de licht meänderjende Boarn kaam oan wjerskanten in tichte, op it wetter rjochte bebouwing fan lang om let hast in kilometer lingte. Der steane nochal wat represintative ieuwenâlde wenten. Dy steane ek, mar dan út de19e en de iere 20e ieu, oan de Tsjerkebuorren en Wjitteringswei dy ‘t nei Akkrum liedt. Dizze dyk waard yn de earste helte fan de 19e ieu ferhurde. Yn it lêst fan dy ieu wie it gebeurd mei de hannel. Al kaam der in suvelfabryk yn Aldeboarn. Yn de 20e ieu kamen der útwreidings oan de súd-, mar benammen oan de noardkant. In oantinken oan de sintrumfunksje is it Waachgebou út 1736; it gebou is no as pleatslik museum yn gebrûk. It is in ynbannich gebou fan twa lagen mei oan de kant fan it wetter in rûnbôge-yngong. In lêste spoar fan de funksje as bestjoerssintrum is de noch besteande westfleugel fan Andringastate, it grutte hûs fan de grytmansfamylje. Op it terrein is yn 1894 de pastorije boud. De herfoarme tsjerke is yn 1753 boud as ferfanger fan de midsieuske tsjerke fan dowestien. De slanke, troch kolossale Ioanyske pilasters begelate en troch in sjarmante trijeliddige lantearne bekroande toer waard yn 1736-1737 oplutsen. Boppe de yngong sit in byldhoude stichtingscartouche yn barokstyl. It tsjerkeskip wurdt oerkoepele troch in skildere himel mei stjerren, planeten en ingels. De sluting wurdt dominearre troch it grêfmonumint fan twa leden fan de grytmansfamylje Andringa.

Aldtsjerk is in streekdoarp dat yn de Midsieuwen ûntstien is op de noardlike útrinner fan de sânrêch, dêr ‘t ek de oare doarpen fan de Trynwâlden op lizze. It doarp krige stâl oan de súdkant fan de krusing fan de wei fan Ljouwert nei Dokkum en de wetterloop fan de Murk. Hjir leit no in klonken izeren flapbrêge mei fakwurk oer fan sa om en de by 1920.

De skildereftige haadstrjitte, de Van Sminiawei, hat mei heakse bochten nei it suden en it easten ta in bajonetfoarm, mei ferrassende perspektiven. It effekt wurdt noch sterker troch ûnregelmjittige roailinen. De bebouwing oan wjerskanten is benammen út de twadde helte fan de 19e ieu en it begjin fan de 20e ieu. Hjir dominearje boargerhuzen. De doarpstsjerke, dy’t wijd is oan Sint Paulus, stiet op in ferhege tsjerkhôf en is boud healwei de 12e ieu yn bakstien en krige destiids in beklaaiïng fan dowestien. De út it begjin fan de 13e ieu datearjende sealdaktoer fan bakstien is mei sparfjilden fan dowestien beklaaid.

Foaral de nei it tsjerkedak ta kearde topgevel is prachtich detaillearre mei klimmende rûnbôgefriezen en siermitselwurk. De westlike geveltop is yn de 18e of 19e ieu fernijd. De trijesidige bepleistere koarsluting is út de 19e ieu. De tsjerke hat in geef ynterieur mei 17e- en 18e-ieuske meubels, sa as in betiid-17e-ieuske preekstoel, fjouwer hearebanken en roubuorden. Yn ‘e tsjerke is in grêfkelder fan de Sminia’s en op it hôf binne opmerklik de 19e-ieuske grêfkelder mei in fraai bewurke dekstien foar A.J. van Sminia en C. Coehoorn-Van Scheltinga en in grêfperk mei sarken fan leden fan de famylje Sminia. De kloeke, yn mingstyl boude pastorije stiet even fierderop oan de Van Sminiawei.

Lyk as de buordoarpen wie Aldtsjerk in plak dêr ‘t adel en patrisiaat harren graach fêstigen. Yn de 17e ieu binne dêr trije staten boud, wêrfan de ferskate kearen yngripend ferboude Klinze (oarspronklik Aysmastate) oerbleaun is. Fan de yn 1916 sloopte Sminiastate is it boskwachtershûs yn chaletstyl der noch.

Allingawier is in lyts terpdoarp dat, hoewol’t it folle âlder is, om 1270 yn ‘e boarnen foarkomt as Alingwere. It leit yn it lege, súdlike part fan Wûnseradiel. Dat wie eartiids mear taastber omdat it doarp op in lântonge tusken grutte marren en wat puollen yn lei. Fansels hâlde de befolking him dwaande mei de fiskerij; it waard “een vischrijke plaets” neamd.

Súdlik fan Allingawier leit de Jakle-set, earder in oerset mei in boatsje tusken twa grutte marren yn. Healwei de 15e ieu krige de oerset syn namme, dy fan Jackle Feddes, dy ‘t as strider fan de Fetkeapers dit strategyske plak behearste. De Makkumer- en de Parregeaster Mar binne yn 1876-1879 droechmeald. Der moast fan de Grutte Sylroede (Makkumer Feart) en de Warkumer Feart by Tsjerkwert ôf in kanaal foar de skipfeart groeven wurde: it Van Panhuyskanaal. Oer de opfeart dêrhinne leit in heechhout yn de kearn fan it doarp. De eardere stoomsmidderij hie ek ark en reau foar de skipfeart yn ‘e hannel. Troch it droechmeallen kaam Allingawier midden yn de lege greiden te lizzen. De doarpskearn bestiet út hjir en dêr boude boargerhúskes, pleatsen en kreaze loadsen en skuorren.

Op in rom hôf is yn 1634 in nije tsjerke boud op it plak fan de âlde. Dizze is yn 1783 wat ynkoarte ta in trijekantich sletten koar. It ynterieur bestiet út ienfâldich iken meubilêr. De tagelyk mei de tsjerke boude toer hat in sealdak; de liedklok is fan 1599.

By de Doleânsje yn 1888 gie in flink part fan de befolking oer. Yn it earstoan hierden de grifformearden de âlde tsjerke, mar yn 1893 waard der in eigen, lyts tsjerkje boud oan de súdlike râne fan it doarp. Dit gebou is tsjintwurdich it ûntfangstsintrum foar de besikers fan de Aldfaerserfrûte. De objekten dy ‘t de belangstellenden besjen kinne, binne: it skeppingsferhaal, de museumbuorkerij De Izeren Kou (begjin 18e ieu), in drabbelkoekebakkerij mei kofjehûs, in smidderij, in skilderswurkpleats en in arbeidershúske.

Súdlik fan it doarp leit, efter in brede oprydleane, Allingastate; in nei 17e-ieusk model neiboude state.

Eanjum komme we yn de boarnen foar it earst tsjin healwei de 10e ieu. It is in âld terpdoarp yn de noardeastlike hoeke fan Fryslân. De terp is al in pear ieuwen foar it begjin fan de jiertelling ûntstien op in kwelderwâl en útgroeid fan in rûne radiale terp oan ‘t in flink doarp, wat te ûnderfinen is oan de ticht beboude strjitten Tsjerkepaed en Foarstrjitte en sydstrjitten.

Eanjum wie in foarnaam plak en oant de splitsing fan de Dongeradielen ta it haadplak fan de gritenij. De measte grietmannen wennen op de yn 1831 sloopte Holdingastate, in kastieleftich bouwurk. No stiet der oan de Singel buorkerij Ny Holdinga mei in wyt bepleistere foarein út healwei de 19e ieu. Eanjum wie fan 1912 oant 1936 ta it ein fan de Noord Friesche Lokaal Spoorweg. In oantinken hjiroan is it ta wenhûs ferboude stasjon bûten de noardwestlike râne, Boppe it doarp riist de doarpstsjerke út. It gebou is wijd oan de Hillige Michaël en fertoant noch belangrike spoaren út de 12e ieu, mar is nei de tiid noch al ris ferboud. It is in mânske ienbeukige tsjerke mei in westwurk mei ynboude toer. De toer hat krekt boppe de oankaping fan it skipdak in fraaie rûnbôgeFries, dy ‘t weromkomt boppe yn de kleurige romp fan de bakstiennen toer.

Yn de 13e ieu is de tsjerke oan de eastkant ferlinge, twa ieuwen letter breder makke en fersjoen fan in nij koar. It opfallendste elemint fan it fraaie ynterieur is it 16e-ieuske sakramintshúske yn flamboyante gotyk. Mûne “De Eendracht” is in nôt- en pelmole út 1889. De achtkante boppekruier fan hout mei in mei reid dutsen romp en kape, hat in hege mitsele ûnderbou. De flecht fan de wjukken is goed 22 meter.

Eanjum hat him nei de oarloch mei namme oan de eastlike en súdlike kant útwreide. Yn de santiger jierren hat op de westlike flank fan de op dat plak foar in grut part ôfgroeven terp, in opmerklike doarpsfernijing syn beslach krigen, dêr ‘t karakteristike nije wenningen oan in tizeboel fan strjitten en paden delset binne.

Appelskea is in grut doarp dat as in beskieden agraryske delsetting op in sânrêch ticht by de heechfeanen, nei alle gedachten al yn de 11e ieu bestie. Yn de âldste streek stie in tal pleatsen om in soarte fan brink hinne, de hjoeddeiske Boerenstreek, yn it ferline ek wol Hoog-Appelscha neamd. Oan wjerskanten leinen de ikkers, de Oosteres en de Westeres. Sa ‘n twa kilometer westliker lei it buorskip Terwischa, dêr ‘t ek de tsjerke stie, en wat mear nei it suden ta Aekinga.

De tsjerke fan Terwischa is yn de 14e of 15e ieu boud. It wie in mânske letGoatyske sealtsjerke mei brede spitsbôgefinsters en steunbearen, in trijekantige koarsluting, mar net mei in toer. De tsjerke wie yn 1903 sa boufallich wurden dat it gebou doe troch in nije tsjerke ferfongen is. Dit is in tige ynbannige, rjochtsletten sealtsjerke wurden, ek wer sûnder toer. Op it hôf stiet in klokkestoel mei in skylddak. Johan Bomen hat de klok getten yn 1435. Dizze agraryske streken krigen yn de rin fan de 19e ieu de namme Oud Appelscha omdat doedestiids nei it easten ta yn rap tempo in nije streek mei in gâns oar karakter fan de grûn kaam. De ferfeaningen foarderen fan it noardwesten út begjin fan de ieu ek yn it súdeasten fan Eaststellingwerf. It graven fan de kjersrjochte Kompanjonsfeart wie fan Feanekoaten by Easterwâlde ôf yn 1828 oant foarby Appelskea foardere. Der wienen in soad wiken (sydkanaaltsjes) it fean yngroeven.

Oan de noard- en súdkant fan it kanaal kamen it 7e of Stokers Ferlaat, it 8e of Boppeste Ferlaat en by de 7e slûs waard yn 1818 ek noch in brêge slein. Oan beide kanten fan de feart kaam al gau wenningbou. Dat gie wol neffens de regels dy’t de hearen Kompanjons foarskreaunen. Der waarden boustroken oanwiisd en de stiennen huzen moasten op syn minst 300 gûne kostje. Yn de perioade fan 1838 oant 1844 ta waarden der leafst 63 wenningen boud. Yn 1848 bouden de Kompanjons by it 8e Ferlaat foar harsels in grut hûs, Augustinusstate. De state bestiet noch, mar is ferboud ta pensjon. Op de kaart fan Eaststellingwerf yn de Eekhoff-atlas kin men sjen dat de bebouwing fan dit Nieuw-Appelscha dat fan it âlde doarp fier te boppe giet. Der stiet dan ek al healwei de nije bebouwing en oan de súdkant fan de feart in tsjerke. Dizze is yn 1869 ferfongen troch de hjoeddeiske tsjerke; in oerdwers pleatste sealtsjerke mei grutte rûnbôgefinsters en in skylddak mei in nei foaren útspringende middenfleugel wêr’t in toer mei listwurk mei ynsnuorre nullespits yn opnommen is. De tsjerke is boud nei in ûntwerp fan F.W. Scheenstra.

De Wite Wyk leit yn it ferlingde fan de Kompanjonsfeart. De Appelskeaster Feart brocht yn 1894 de wetterferbining mei de Drentse Hoofdvaart by Smilde ta stân. De ferfeaningsaktiviteiten waarden al gau hurd minder; ferfeane fjilden waarden wer yn kultuer brocht.

Súdwestlik fan it doarp wie men yn 1880 begûn mei it oanplantsjen fan bosken. Yn 1856 waard de dyk by de Appelskeaster Feart lâns oanlein. Der kamen wenningen, loazjeminten (kafee Diligenta, 1863), skoallen (fan 1831 ôf) en in suvelfabryk (1894 oan ‘e noardkant fan de feart). Alles barde oan beide kanten fan de feart en sa ûntstie der in doarp by de feart lâns fan sa ‘n twa en in heale kilometer lang en nei de knik rjochting Drinte kaam der ek noch in streek fan twa kilometer mei lossere bebouwing.

Fan de tweintiger jierren ôf ûntduts men de bosken en de sânferstowings as oarden foar rekreaasje en toerisme. Yn 1922 waard yn de bosken in sanatoarium stichte, it lettere Beatrixoord en yn 1930 kaam der in jongesynternaat (no jeugdherberch) Ús Blau Hiem. Op de Bosberch waard in útsichttoer delsetten en der kamen in iepenloftteater en in natuerswimbad (1934) . Letter binne der in pretpark mei in miniatuerpark en oare rekreative foarsjennings ûntwikkele. Foar de oarloch waard der njonken de feart en njonken oare wegen en paden boud, de Oosterse Es, de Bosweg en de Drentse weg. Nei de oarloch waard de trijehoek tusken de feart en de Oosterse Es yn, ek beboud. Fan de jierren santich ôf is it noardwestlike Steegde-kwartier ûntwikkele. Sûnt koart wurde ek nijbouwiken noardlik fan de feart sichtber.

Arum is in flink terpdoarp dêr’t de trochgeande Sytzemaweg mei de oerdwerse Arumer Feart de struktuer foarme ha. By it wetter binne der oan beide kanten fan de dyk aardige wetterbuertsjes mei oan ‘e westkant de Schoolsingel mei spoaren fan in earmhûs út 1662, in fraaie gevelstien en in seldsum âld skoaltsje (1832) mei spitsbôgefinsters. Op in tinkstien stiet dit moralistyske fers:

Hier vind ge o Jeugd een onderwijs
Gerigt naar u verstand
Gebruik met vlijt dit gunstbewijs
Zoo komt gij ras tot stand.

Eastlik is tusken de bebouwing yn romte hâlden foar in keatsplein. De bebouwing by it wetter fan de Sulverstreek lâns is hjir en dêr fernijd. By de tsjerke stean in pear karakteristike notabele wenten út it lêste kwart fan de 19e ieu, wêrûnder ek in grutte pastorije.

Tichteby stiet herberch De Gekroonde Leeuw, dy ‘t ek ta stân kaam yn deselde perioade. Lange tiid wie hjir it stopplak foar de tram fan Boalsert nei Harns. It is in steatlik bouwurk mei op de ferdjipping in opfallende glêzen erkerútbou. Arum is yn de betide 20e ieu oan de noard- en de súdkant opmerklik lang útrutsen by de trochgeande dyk lâns. Oan de Camminghaweg stean rychjes filantropyske wenten út 1900. De doarpsútwreidingen fan nei de oarloch kamen earst oan de noard- en letter oan de súdkant.

De Arumer tsjerke stiet op in rom en keal hôf. It gebou is oant twa kear ta troffen troch de wjerljocht en yn ‘e brân flein, de lêste kear yn 1836. De hjoeddeiske tsjerke is in ûntwerp fan boumaster Thomas Romein. Dy kaam mei in neoklassicistysk plan, mar doch is de tsjerke ienfâldiger en soberder útfierd; in tradisjonele sealtsjerke mei spitsbôgefinsters en in strakke fjouwerkante toer mei in alderaardichste bekroaning yn neoklassicistyske foarmen. Yn de tsjerke mei in ienfâldich ynterieur stiet in hearebank fan de famylje Cammingha.

Tichteby, mar ek wat fierder fan Arum ôf steane steatlike pleatsen, mei as hichtepunt de kop-hals-rompbuorkerij Camminghastate oan de súdlike grins fan it doarp.

Lytsewâld (of Augsbuurt) wurdt ek wol Lutjewoude neamd. It is in lyts komdoarp fan midsieuske oarsprong dat fan 1654-1656 ôf oan de doedestiids groeven Strobosser Trekfeart kaam te lizzen.

De tsjerke is yn 1782 oplutsen om de midsieuske tsjerke te ferfangen. De geveltoer mei ynsnuorre nullespits krige earst yn 1917 stâl. Dizze sealtsjerke hat in trijekante koarsluting en in muorrewurk dat troch lisenen yndield is en foarsjoen fan brede rûnbôgefinsters . De tsjerke is restaurearre yn 1976, wêrby ‘t doe ek de bankeblokken fuorthelle binne. De tsjerke hat in tige seldsume fjouwerkante preekstoel út it lêst fan de 17e ieu, mei op de hoeken glêde Toscaanse pylderkes, op it foarpaniel stiet in ôfbylding fan Mozes en Aäron mei de wetstafels. Der hingje twa foarse roubuorden fan de famylje Van Scheltinga út 1708 en 1712. Tusken de sarken falt in 12e-ieusk eksimplaar fan sânstien op. Oan de kant fan de trekfeart stiet de om 1905 hinne boude pastorije. It is in sierlik gebou op in L-foarmige plattegrûn en twa geveltoppen. De dakskylden binne bedutsen mei grutte, dikke keunstlaaien, dy ‘t lein binne yn rútfoarm. It muorrewurk is fersierd mei alderhande útmitsele frieskes en de finsters binne dekoratyf omliste mei negblokken en sierlike bôgetrommels.

Tsjinstellend tsjin dizze pronk oer binne it eardere skoallehûs en masterswenning oan de eastkant fan de tsjerke; dy binne sa sober en ienfâldich. Yn 1833 en 1839 binne se, - krekt wat fersprongen -, oan mekoar fêst boud, mar beide ha se har eigen skyldkape. It skoallehûs fan brúnreade stien hat in middengong en oan de iene kant twa steande finsters en oan de oare kant in dûbeld finster. It lytsere mastershûs fan reade stien is trije finstersfekken breed en hat de yngong oan de koarte kant. Doe’t ien fan de skoalmasters mei pensjoen gie is yn 1880 de skoalle tichtgien en ferkocht. Der wienen te min learlingen.

De tagong nei Lytsewâld is mooglik troch in balkebrêge, in karakteristyk en sa stadichoan seldsum eksimplaar fan de fan 1880 ôf ferfongen brêgen oer de Strobosser Trekfeart. Dizze brêge datearret fan 1907 en hat brêgeleunings fan profylizer en inoar krusende stangen.

Stynsgea is fan oarsprong in agrarysk dyksdoarp dat yn de Midsieuwen foarme is by de splitsing fan wegen fan Bûtenpost nei Surhuzum en Drachten. By de brêge en in slûs oer en yn it Knillesdjip, ûntstie de buert Blaufallaat. Yn it earstoan bestie de buert út in slûs- en brêgewachtershûs, in pear húzen en buorkerijen, in herberch en in bakkerij. Nei de oarloch kaam der oan de súdkant fan it kanaal wat bedriuwichheid. It westliker oan wjerskanten fan it Knillesdjip lizzende Reahel, hearde ek by Stynsgea, in buert mei twa skipshellings, dy ‘t yn de 18e ieu ûntstien is. No is der allinne noch in kloft huzen oan de noardkant fan it wetter te finen. Stynsgea hat mei in opfeart ferbining mei it Knillesdjip. Yn it doarp sels leinen de huzen en buorkerijen eartiids by in púndyk lâns. Boppedat stienen der westlik fan it doarp inkele foarname staten. Ein 18e ieu skriuwt men dêroer: “De ingang van dit dorp is zeer vermaaklyk in het geboomte, en deszelfs uitgestrektheid groot, ook heeft men hier eene fraaie kerkbuurt.”

Healwei de 19e ieu wie der ek al bebouwing kommen oan de sydpaden, mei wat in konsintraasje om de tsjerke hinne. De tsjerke, wijd oan Sint Augustinus, is in goatyske sealtsjerke mei in rjochtsletten koar, mooglik út de 15e ieu. De toer is âlder, 13e ieusk. Syn sealdak ferdwûn yn 1895. It ynterieur hat krúsribbe-ferwulven en meubilêr út de 17e en 18e ieu.

Yn 1897 krige Stynsgea in suvelfabryk, dy ‘t troch de Fabryksfeart mei it Knillesdjip ferbûn waard. By de feart kaam in rige arbeiderswenten te stean. It suvelfabryk gie yn 1968 ticht.

Yn de tweintiger jierren is der efter de tsjerke in nije ferbiningswei mei Surhuzum oanlein. Oan beide kanten fan ‘e dyk waard in freonlike rigele frijsteande boargerswennings boud, guon yn aardige ekspresjonistyske styl. Fierder kaam der oan dy súdkant fan it doarp yn 1917 de grifformearde tsjerke. Nei de oarloch is Stynsgea mei namme yn it suden, gâns útwreide.