Dit pittoreske huisje op huisnr. 17 stond tot de ruilverkaveling van 1970 aan de rand van de oude dorpskern. Hindrik Douwes de Groot (zie foto) woonde er. Hij had een `komelkerij` met 6 koeien op stal. De melk ging dagelijks per `molkpream` naar de zuivelfabriek in Akmaryp. In de zomer haalde Hindrik het grasvoer van het `pôltsje`, het weiland achter zijn huis aan de overkant van de Lijkvaart. Hooi voor de winter werd gehaald van een gehuurd land op `de Lytse Griene` (klein eiland in het Sneekermeer) en opgeslagen als een grote hooibult op het erf.

De mest uit de stal werd gestort in een diepe mestvaalt op zijn woonerf. Zijdelings achter het huis aan de waterkant stond destijds een houten hok. Dit hok werd rond 1940 vervangen door een nieuw gebouw: een foeragepakhuis met agrarische producten. De nieuwe eigenaar heette Jacob Hooijsma. Op de grote zolder lagen laarzen, klompen en klompsokken en beneden veevoer, touw, teer, carboleum en brandstof zoals cokes, antraciet en eierkolen.

De steeg tussen de huisnrs. 13 en 15, even verderop, was in die tijd breder. Daar liep al voor de bouw van het pakhuis een rails tot aan de Lijkvaart voor aan- en afvoer. Veel spullen werden in die tijd over het water vervoerd.

Op huisnr. 13 woonden Jan en Gepke van der Schouw, nadat ze eerst een tijdje op hun skûtsje hadden gewoond. Op de foto zie je zijn moeder Akke van der Schouw-Hoekstra. Jan was skûtsjeschipper en zat in de mest- en turfhandel.

De vruchtbare koeienmest werd vroeger vanuit Friesland via het IJsselmeer naar de bollenvelden in Noord-Holland gebracht. Van oorsprong was huisnr. 13 een boerderij met stallen, schuur en deel. Het naastgelegen huis (nu huisnr. 11) was de woning  van de boerderij. Later is in de schuur aan voorzijde (straatzijde) het woongedeelte gemaakt.

In 1933 is het woonhuis van huisnr. 11 verkocht aan Albert Brink, die hier een bakkerij begon (zie wandelbordje 4).  Als je de steeg inkijkt (tussen de huisnrs. 13 en 15) zul je je misschien afvragen wat voor een vreemde constructie dit is: het eind is een overkapping (van huisnr.15) aan de rechterzijde met een ondersteunende paal in de tuin van de buren aan de linkerzijde (huisnr. 13). Dit komt omdat het toenmalige foeragepakhuis in de jaren zestig van de vorige eeuw is gekocht en verbouwd door de familie Wielenga tot een vakantiehuis met balkon. Hiervoor heeft destijds de beroemde Friese architect Abe Bonnema het ontwerp getekend. In ruil voor de ondersteunende paal in de tuin kreeg familie Van der Schouw een inpandige wc cadeau.

Aan deze kant van It Hof, op huisnr. 28, hadden Jacob (zie foto) en zijn vrouw Anna Hooijsma een kruidenierswinkel, met aan de rechterzijde het woongedeelte. Hier deed het dorp de dagelijkse boodschappen (koffie, thee, meel, suiker, boter, stroop, bonen, erwten en snoep). Er werd van alles verkocht en er bestond in feite geen ‘nee’. Aan de gevel hing de brievenbus van het dorp. 

Jacob ging ’s morgens via een vaste route langs de boerderijen en huizen om de boodschappenboekjes op te halen. Eerst naar de ene kant van het dorp, dan naar huis om koffie te drinken en na de koffie naar de andere kant van het dorp. Ondertussen zette zijn vrouw Anna de boodschappen klaar, waarbij veel producten moesten worden afgewogen. In de boodschappenboekjes werden de geldbedragen opgeschreven en na het middageten werden de bestellingen rondgebracht. Ook veevoer e.d. uit het foeragepakhuis (van de overkant op huisnr. 15) werd dan uitgevent of zogezegd in ’t Frysk: `útsutele`.

Op deze plek zijn in 1933 Albert en zijn vrouw Foukje Brink een bakkerij annex winkel begonnen. Op huisnr. 11 staat inmiddels een andere woning. “Altijd die heerlijke geur, vooral als er suikerbrood werd gebakken", herinnert een buurvrouw zich. Doordeweeks werden de bestellingen voor `bûtenùt` aan huis gebracht door zoon Hyltje. De inwoners in het `doarp` moesten het brood zelf halen, maar kregen dan wel als beloning een stuk `koarstekoeke` mee. Dit was een soort kruidkoek, waar de bakker de kanten van afsneed om weg te geven aan de klanten. Het werd daarom ook wel `kantkoek` genoemd.

De winkel en bakkerij waren het kloppend hart van het dorp. Albert en Foukje waren echte dorpsmensen en stonden altijd klaar voor de mensen van het dorp. Zo heeft Albert Brink zich ook vele jaren ingezet als voorzitter van Plaatselijk Belang. De bakkerij was ook een soort `doarpsromte`: met sinterklaas kon men sjoelen en ballengooien in de bakkerij. Deze traditie wordt nog steeds voortgezet, alleen is de plek veranderd.

Bakker Brink kreeg als eerste een telefoon. Als je wilde bellen kon je daar terecht, of de bakker kwam bij je langs als er een bericht voor je was. Je wist toen niet beter, zo was je opgegroeid en het werkte prima. Het huis bestond uit behalve de bakkerij, een woonkamer, een woonkeuken, een slaapkamer en een winkel. De kinderen sliepen boven op zolder.

De oven van de bakkerij werd in de beginperiode verwarmd door het verbranden van takken en turf. Later werd de oven verwarmd door middel van een oliebrander. De olie daarvoor werd opgeslagen in olievaten achter de bakkerij. In de oorlogsjaren was de bakkerij verduisterd en leerden onderduikers de dorpsbewoners schaken.

De pastorie op huisnr. 26 behoorde toe aan de kerkelijk Hervormde Gemeente Goingarijp - Broek. De eerste steen van de nieuwe pastorie is gelegd in 1865 door predikant Petrus Holkema. Dit staat op het tableau naast de voordeur met de namen van de kerkvoogden erbij. Het oorspronkelijke oude gebouw had een puntdak.

In 1932 vertrok de laatste predikant uit Goingarijp - Broek naar Oppenhuizen en werd de woning verhuurd aan het gezin van weduwe De Vries. Daar woonde ook Rinze Visser als kostganger in. In de latere jaren woonden er meerdere families in dit huis. In de `pastorijtún` waren de moestuin en appelboomgaard aan de zuidzijde. Van de oogst kon het hele dorp meegenieten.

In deze tuin staan sinds 1964 twee woonblokjes met elk twee woningen (huisnrs. 18 - 24). Deze huizen zijn gebouwd omdat de Diakoniehuizen (zie bordje 5) werden afgebroken en de bewoners ervan nieuwe huisvesting nodig hadden. Het aanzicht van de vernieuwde pastorie is nog vrij authentiek gebleven. Het interieur is echter behoorlijk veranderd en aan de moderne tijd aangepast. Daarbij zijn helaas de oorspronkelijke Friese tegels in de keuken verloren gegaan.

De huisnrs. 7 en 9 zien er nu heel anders uit dan op de foto. Op deze plek stonden namelijk tot 1966 drie huisjes onder één dak, de zgn. Diakoniehuizen, toebehorende aan de kerk. Links woonde Jan Boelens en zijn gezin. Hij was boerenknecht en getrouwd met Geertje. In het midden woonden Hendrik en Anna Bakker met hun gezin. Hendrik was handelaar in lompen, metalen, varkens en konijnen en ook schapenscheerder. Zijn vrouw Anna was vroedvrouw/baakster (`poppefangster`) en heeft vele jonge spruiten uit het dorp op de wereld geholpen.

Rechts woonde Sybe de Groot, hij was vrijgezel en slecht ter been. Hij had een `komelkerij` op de plek waar nu It Hof huisnr. 34 is (in de latere nieuwbouw). De melkbussen bracht hij ’s morgens naar het `stap` bij hem thuis aan de Lijkvaart, om opgehaald te worden door de `molkfarder` Brugt Bergsma. Sybe, in het dorp `greate Sybe` genoemd, bezat verder enkele percelen op de Greate Griene om zijn koeien te laten grazen en hooi voor de winter.

De onbewoonde eilanden Lytse Griene en de Greate Griene (kleine en grote groenlanden) scheiden het Sneekermeer van de Goingarijpster Poelen. Nu is het beheer ervan in handen van Staatsbosbeheer, maar vroeger gingen de boeren met hun pramen (platte schuiten) naar de overkant om te maaien en te hooien. Zij namen hun paarden en werktuigen mee aan boord.

Het schoolhuis (huisnr. 12) en de school (huisnr. 14) stonden vroeger onder één dak, maar nu zijn het twee aparte gebouwen. De school genaamd ‘t Slûske is inmiddels het derde schoolgebouw in de geschiedenis van Goingarijp. Het is hoogstwaarschijnlijk ook het laatste in deze functie. Als gevolg van het teruggelopen leerlingenaantal is het gebouw helaas gesloten. Een lot dat veel scholen in de Friese dorpen beschoren is.

Het huidige gebouw staat ongeveer op dezelfde plek als de twee vorige afgebroken scholen. Er is heel lang een school in Goingarijp geweest. De oudst bekende schoolmeester van het dorp was mr. Jan Dircxz, `schooldienaer tot Goingharijp`. Zijn diensten aan het dorp gaan terug tot 1617 en in 1633 was hij hier nog steeds. In de twee voormalige schoolgebouwen zaten alle klassen in één lokaal bij elkaar. 

In het huidige gebouw waren de kinderen verdeeld over twee lokalen en er was nog een zogenaamde middenruimte die tevens diende als `doarpsromte`. Het was een gezellig lokaal waar de wekelijkse kaartavonden, toneeluitvoeringen, spelletjesmiddagen, vergaderingen van Plaatselijk Belang, de wekelijkse repetitie van de zangvereniging `Us Lyts Doarpke` (ULD) en ook school- en dorpsvieringen werden gehouden.

Aan de zuidzijde van het toenmalige schoolplein staat nog het brandweerhok met de verrijdbare pomp erin. In geval van brand werd deze naar de plek des onheils gerold. In dit waterrijke dorp was er altijd wel water in de buurt.  

In een agrarische omgeving viel altijd wel wat te repareren of te bouwen. Wat kapot was werd niet weggegooid of afgebroken, maar hersteld. Zo ging dat en als de portemonnee het toeliet, maakten de bewoners gebruik van Timmerbedrijf Riemersma. Op huisnr. 16 staat nog steeds de woning. De werkplaats en de winkel waren erachter, tot het bedrijf in 1980 werd beëindigd. Grootvader Sjoerd is het bedrijf begonnen en zijn zonen Ids en Lieuwe hebben in 1937 het stokje overgenomen. Zij werden bijgestaan door een aantal knechten. Begin 1970 ontdekten de eerste watersporters het dorp en werden door het timmerbedrijf verschillende kleine woningen en boerderijen verbouwd tot  recreatiewoningen. 

Elk jaar was er in de winterperiode een zanguitvoering van Us Lyts Doarpke (ULD) in de oude school en daarna het opvoeren van een toneelstuk. De podiumopbouw werd geheel belangeloos verzorgd door Ids Riemersma. Dat waren ontzettend leuke avonden, aldus bewoners die dit nog hebben meegemaakt!  

Ook vermeldenswaardig is dat Ids Riemersma het probleem van de kerkklok destijds heeft opgelost. De klok wordt namelijk sinds jaar en dag aangestuurd door een prachtig mechanisch uurwerk uit 1575. Het staat op de zolder van de voorkerk. Een tijd lang heeft de klok niet kunnen slaan en was het stil in het dorp. Ids ontdekte dat het uurwerk uit het lood stond waardoor het uurwerk ging `aanlopen` en uiteindelijk helemaal stopte. Het is mede aan hem te danken dat we de mooie klank op elk heel en half uur weer kunnen horen.

Het kerkje dateert uit 1770 en staat op de plek van een vorige kerk uit de Middeleeuwse tijd. Het eenvoudige kerkje is relatief jong (ongeveer 250 jaar) vergeleken met veel andere hervormde kerken in Fryslân. De kerk van Goingarijp valt onder de Stichting Alde Fryske Tsjerken. Waarom in 1770 het oudere kerkgebouw werd vervangen, is niet bekend. Op een tekening, gemaakt in 1723 door Stellingwerf, ziet het kerkje er niet bouwvallig uit. De Hervormde Gemeente van Goingarijp vormde samen met het drie kilometer verderop gelegen dorp Broek een gecombineerde kerkelijke gemeente. De dorpen deelden de predikant. 

Tot in de twintigste eeuw werd de dominee van het ene dorp naar het andere dorp geroeid. Dat was een hele opgave, zowel voor de roeiers als voor de dominee zelf, vooral als het slecht weer was. Boven de ingang aan de zuidzijde van de kerk is een steen ingemetseld waarop te lezen staat: `De eerste steen deser Nieuwe kerke was gelegd door Frans Julius Johan van Eisinga aet 18 Kleinzoon van de heer Grietman Vegelin van Claerbergen`. De kerk heeft zes gebrandschilderde ramen, gemaakt door Ype Staak, een 18e eeuwse glazenier uit Sneek.

Dat deze ramen in goede staat bewaard zijn gebleven, zegt vermoedelijk iets over de moeilijke bereikbaarheid van Goingarijp in de 18e eeuw. Aan de westzijde staat de markante klokkenstoel. Daarin hangt de Salvatorklok die in 1527 is gegoten door Gerhardus van Wou uit Kampen, een van de bekendste klokkengieters uit de late middeleeuwen. Met een gewicht van 1135 kg is het de zwaarste klok in een klokkenstoel in Friesland. Het luiden van de klok was van belang voor de arbeiders als sein om op te staan en naar het land te gaan of om te gaan eten. Maar ook bij hoog water werd de klok ter waarschuwing gebruikt.

Vroeger was het luiden de taak van de schoolmeester, die er in 1834 nog 20 gulden per jaar mee verdiende. Momenteel wordt het uurwerk twee keer per dag opgewonden door vrijwilligers. Vandaag de dag wordt de klok nog geluid ter aankondiging van de kerkdiensten, bruiloften en begrafenissen. Elke oudejaarsdag komen dorpsbewoners bij elkaar rondom de klokkenstoel om beurtelings hangend aan het touw het oude jaar uit te luiden. Als je op het juiste tijdstip rond de kerk wandelt, is de klok op de hele en halve uren te horen met zijn mooie vérdragende klank.

Restaurant en B&B de Klokkenstoel op huisnr. 3 zijn gehuisvest in een van de oudste en hoogste boerderijen uit de omgeving. Het pand is meer dan 200 jaar oud en behoorde toe aan de landadel. Eind 19e eeuw was het eigendom van jonkheer Van Sminia, die in 1896 gestorven is. Zijn dochter, die getrouwd was met iemand uit de adellijke familie Van Limburg Stirum, heeft deze `sate en landen` (Friese benaming voor hoeve met bijbehorende landerijen) in 1910 verkocht. In die tijd is de boerderij met het voorhuis en de bijbehorende landerijen in aparte delen verkocht.

De familie Agricola woonde in het boerderijgedeelte en gebruikte het omringende land voor haar koeien en varkens. Ook weidden zij de koeien op de Lytse en Greate Griene (eilanden in het Sneekermeer) en haalde er hooigras af als wintervoer. De koeien en de werkpaarden werden in pramen (platte schuiten) naar die eilanden gebracht. Dat waren soms pittige en koude vaartochten. Vanaf ongeveer 1965 hebben achtereenvolgens verschillende eigenaren uit Holland het boerenbedrijf verder afgebouwd en er een recreatieve bestemming aan gegeven. In het stal- en schuurgedeelte is nu een restaurant gevestigd en op de grote hooizolder een B&B ingericht.

De pont over de Lijkvaart voert naar de jachthaven en naar de nieuwe Slachtedyk. De haven was vroeger grasland voor het vee en het hooi en hoorde bij de boerderij. Later was het in eigendom van Siebe van der Leij (boerenleenbank directeur te Akmarijp). De overtocht ging toen met de praam. In 1963 is het stuk land uitgebaggerd en nu is het een haven voor motor- en zeiljachten.

De veerpont werd tot ongeveer 1995 nog in Heeg gebruikt en is door de verplaatsing van de havenmond aldaar uit de vaart genomen. Daarna is hij over water naar Goingarijp gesleept en opgeknapt. De pont gaat vooruit door middel van een ketting die wordt aangedreven door een elektromotor. Om aan de overkant te komen of de pont naar je toe te laten varen moet je op de twee knoppen drukken, die respectievelijk onder en boven zitten. Na een paar seconden komt de pont in beweging, maar vóór je dit doet: kijk eerst of er geen boten willen passeren. De ketting komt namelijk omhoog als de pont gaat varen!

Bij het sluisje van Goingarijp wacht een prachtig panorama: de Goingarijpster Poelen en verderop de Lytse en de Greate Griene (het kleine en het grote groenland). En dáárachter ligt het Sneekermeer. De sluis is een onderdeel van de Nieuwe Slachtedijk, die stamt uit 1882. Voor die tijd liepen de landerijen regelmatig onder water. Tijdens het 100-jarige bestaan - in 1982 - werd de sluis vernieuwd en tegelijkertijd verbreed. 

Het merengebied is ontstaan in de middeleeuwen, deels als gevolg van de ontginning van het veen, een proces dat eeuwen heeft geduurd. In een deel van de Goingarijpster Poelen werd zoute turf gewonnen.  Dit deel van het merengebied heet dan ook de Zoutpoel (richting Terherne). De stroken tussen de veengaten werden door water en wind weggeslagen en zo zijn het meer en de poelen steeds groter geworden. 

Het Sneekermeergebied maakt deel uit van het Natura 2000-gebied. Het bekendste eiland, genaamd Kolmeersland, is het Starteiland. Vanaf hier wordt elk jaar in augustus het grootste zeilevenement van Europa georganiseerd: De Sneekweek! Dan wemelt het er van de bootjes, soms zijn het er meer dan 1000 geweest. Dit is ook één van de locaties van het traditionele `skûtsjesilen`, wedstrijdzeilen met de oude vrachtschepen, platbodems, die aan het begin van de vorige eeuw werden gebouwd om turf, mest en andere lading tot bij de boerderijen te brengen.

Met de wedstrijden in de rustige vaarperiodes konden de broodschippers een extra centje verdienen en werd de hele huisraad uit het skûtsje gehaald en tijdelijk op de kant gezet. Liefhebbers van de zeilsport, maar ook duizenden feestgangers komen elk jaar op beide watersportevenementen af.